Είχα αποφασίσει να μη πω τίποτα για το θάνατο των δύο μπάτσων (σόρυ αλλά δεν θα αλλάξω λεξιλόγιο ξαφνικά γιατί δεν είμαι υποκριτής). Είναι ένα θλιβερό και δυσάρεστο γεγονός όπως κάθε περιστατικό βίας και ειδικά όταν έχει τέτοια κατάληξη.
Χθες βράδυ στο ΟΑΚΑ τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή για τους δύο αστυνομικούς και σήμερα όλη μέρα ακούω από εδώ και από εκεί για ήρωες κτλ. Το ότι δηλαδή ένας βλαμμένος έβγαλε ένα όπλο και άρχισε να πυροβολεί τους κάνει ήρωες; Δεν είδα να κρατηθεί ενός λεπτού σιγή για τον περιπτερά που σκότωσαν οι ίδιοι πιθανώς δράστες, ούτε άκουσα να ανακηρυσσεται ήρωας κανένας οικοδόμος ή εργάτης από αυτούς που χάνονται στα εργατικά ατυχήματα.
Το κείμενο του πιτσιρίκου (που θα βρεις εδώ), με κάλυψε απόλυτα σχετικά με τους κινδύνους του επαγγέλματος και τις αστείες άναρθρες κραυγές του στυλ "Ποιος θα κάνει πορείες και διαμαρτυρίες για αυτά τα παιδιά;". Δεν μου αρέσει να γίνομαι προκλητικός, καταλαβαίνω τον ανθρώπινο πόνο, δεν θα έφτανα στο σημείο να φωνάξω, όπως αρκετοί χθες στο γήπεδο, "Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι" κατά τη διάρκεια του λεπτού της σιγής, αλλά θεωρώ ότι έχω ακόμα το δικαίωμα να εκφράζω τη διαφωνία μου για συγκεκριμένες πρακτικές και καταστάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου