Μετά από αιώνες το blog του κόρακα αποφάσισε να θυμηθεί την κινηματογραφική του άποψη με αφορμή την τελευταία ταινία του Pedro Almodóvar. Του ευτραφή 60+ πλέον (ηλικία λέμε για κιλά άστο...) σκηνοθέτη που αποτελεί αναμφισβήτητα το Νο 2 όνομα του ισπανικού κινηματογράφου (μετά φυσικά το μέγιστο δάσκαλο Luis Buñuel).
Αφού λοιπόν το πολύ το κυρελέησον το βαριέται και ο παπάς που πίνει καρνέισον και γι' αυτό μάλλον παχαίνει, έτσι και ο Πέδρο κουράστηκε από τις υστερίες, τα ξεκατινιάσματα, τις καλόγριες που πίνουν μπάφο και κουμπώνουν σπιντ, τα ψηλά αντρικά τακούνια και αποφάσισε να αφήσει ήσυχη την πρώτη μάνα τραβεστί (που λέει και ο Τζιμάκος) και να το γυρίσει. Ελαφρώς στην προηγούμενη ταινία του, τις "Σπασμένες Αγκαλιές" και όλοκληρωτικά τώρα με "Το δέρμα που κατοικώ" παραδίδοντας ένα κορεάτικων καταβολών θριλεράκι από το οποίο δε λείπει η ανωμαλία αλλά αντίθετα παίρνει σοβαρή και πολύ πιο ενδιαφέρουσα μορφή. Εύγε Πέδρο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου